TRY-OUT Anne, 11 jaar, zegt toch sórry
ANNE (11) ZEGT TOCH SORRY
Na Anne, 10 jaar, wil graag opgehaald worden en Anne 12 jaar, wordt een groot succes, maakt Wildpark nu de derde uit de Anne 3-luik.
Er is iets gebeurd. Anne heeft iets gedaan wat niet had mogen gebeuren. Iets ergs. En nu zit ze in de wachtkamer van het ziekenhuis, met een heliumballon waar ‘sorry’ op staat.
Een team zijn met je beste is het tofste wat er is. Tot je uit elkaar groeit. Tot je teleurgesteld raakt in de ander? Of je verraden voelt. Tot die beste ineens een wereldbeeld ontwikkelt dat radicaal tegenover het jouwe staat. Tot je op een dag zo boos wordt dat je iets doet wat ze niet meer terug kon draaien. Niet expres. Het gebeurt gewoon.
Anne (11) zegt toch sorry gaat over vriendschap, maar ook over hoe makkelijk we een beeld van iemand vormen – en hoe moeilijk het is als dat beeld niet meer klopt. Hoe kleine scheurtjes kunnen uitgroeien tot een kloof. Hoe je soms tegenover elkaar komt te staan zonder precies te weten waarom.
Een uit het leven gegrepen voorstelling, over botsingen, misverstanden en de momenten waarop je niet meer weet hoe je bij elkaar moet komen. Over vriendschap en over sorry zeggen – dat dat dus behoorlijk moeilijk is. En over vertrouwen.
Regie: Annemiek Nienhuis
Spel: Anne van der Steen
Tekst: Glenn Markesteijn
Scenografie: Sanne Danz
Anne zit in een worstenpak.
Wij haten Carnaval allebei precies evenveel. Das niet handig als je in Brabant woont. Nee. Bedoel: waarom zou ik opeens in een, weetikveel, kattenpak of prinsessenjurk door de straat gaan lopen. Echt vet dom. Wie heeft dat bedacht joh, carnaval. Nou ik niet. En Saar ook niet. Maar goed, het was dus Carnaval op school en er was een schoolfeest en toen moesten we verkleed.
En Saar en ik zeiden gelijk: gedver, wij gaan niet. Maaaaar toen zei mijn pa: ik heb anders wel een leuke outfit voor jullie. Goed, mijn pa werkt dus in een hotdog fabriek, ze maken daar hotdogs ofzo, i know vet dom. En hij had op zijn werk dus twee pakken liggen, één van een broodje en één van een worst. En hoeveel wij Carnaval ook haten, leek het ons wel lachen om gewoon één keer samen als hotdog door het leven te gaan. Ja dus.
Doe jij dan de worst of ik. Ik de worst?
-
Jij voelt je meer een broodje.
-
Oke ja prima joh, wat jij wil.
-
Ja nee prima doe ik de worst.
Dus we spraken af. Zij het broodje, ik de worst
Het is de avond van het schoolfeest. Wij hadden voor de deur van school afgesproken, maar ik ben later. Mijn zussen vonden het namelijk precies vanavond nodig om te gaan lopen ruziën over van alles en nog wat. Allemaal janken, allemaal schreeuwen, gedoe. Nou toen moest ik in dat worstenpak nog aan, duurde ook weer uren. En toen op de fiets naar school. Nou twaalf jaar later kom ik eindelijk aan op dat stomme feest. En Saar staat niet meer voor de deur. Logisch, het is megakoud en ik ben laat. Dus ik denk: “yolo ik ga gewoon naar binnen”.
Gedverdemme, gedverdemme wat een zooitje. Ik haat het. Ik ben omringd door mensen in coole neon outfits, gabberpakken en mignons. En iedereen kijkt me aan, zo van: Jo wat doet die worst hier. Wat doet die worst hier op ons feestje. Maar ik weet er loopt hier ergens een broodje rond. Een broodje opzoek naar een worst. En ik ben die worst en zij is mijn broodje. Een broodje dat net als ik Carnaval haat en moet kotsen van prinsessen.
En plots staat ze voor me, maar niet als broodje. Een hippe reflecterende glitterbroek met ink print, met croptop, en bijpassende zonneklep. Wow. Twee grote ogen staren me aan en ze is alles wat ik vreselijk vind.
nog niet bekend
€750 exclusief zaalhuur, exclusief workshop
€150 per klas
nnb
2025-2026
Ja
60 minuten
180
6